Love & Chocolate

 

14 กุมภาพันธ์

ผมมองภาพที่อยู่ตรงหน้า ใครบางคนซึ่งไม่ได้พูดคุยหรือพบหน้ากันมาเกือบเดือน ใครคนนั้นที่เป็นเจ้าของแท่งขนมหวานสีน้ำตาลเข้มที่ผมถืออยู่ ท่ามกลางผู้คนมากมาย ท่ามกลางบรรยากาศที่อบอวลไปด้วยความรัก สิ่งที่ผมทำได้คงมีเพียงแสดงความยินดีกับเขาเท่านั้น

 

ช็อคโกแลตยังคงอยู่ในห่อฟอยด์อย่างดีตอนที่มันร่วงลงสู่พื้น ไม่รู้ว่าเพราะเวลาหนึ่งเดือนที่ผ่านไป หรือเพราะใครคนนั้น ที่ทำให้ความรู้สึกของผมที่มีต่อขนมชนิดนี้ไม่เหมือนเดิม

 

ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่ผมเริ่มชอบช็อคโกแลต อาจเป็นตอนที่ความหวานของมันทำให้น้ำตาของผมหยุดไหลเอาเสียดื้อๆเวลาที่แม่ยื่นมันมาให้ รสหวานที่ดึงความสนใจของผมไปจากของเล่นที่พังอยู่บนพื้นจนกลับมาหัวเราะเริงร่าได้อีกครั้ง รสหวานที่เต็มไปด้วยความทรงจำที่สนุกสนานของวัยเด็ก

 

และเริ่มชอบมันมากขึ้น ตอนที่ความหวานทำให้หัวใจของผมเต้นเร็วกว่าเดิม

 

มันไม่ใช่ความสนุกสนานเหมือนครั้งก่อน แต่เป็นความรู้สึกฟองฟูเหมือนมีลูกโป่งร้อยลูกลอยอยู่ในอก รสหวานที่มาพร้อมสัมผัสนุ่มนวลบนริมฝีปากที่แนบสนิทลงมาครั้งแล้วครั้งเล่า รสหวานที่เจืออยู่ในโพรงปากและพร่าเลือนสติสัมปัชญะของผมจนสิ้น..เมื่อเขาก้าวเข้ามาเป็นความรักในรูปแบบที่ผมไม่เคยสัมผัส

 

มันหวาน และผมหลงใหลในความหวานนั้น จนลืมไปว่าในช็อคโกแล็ตยังมีรสขมอยู่

 

 

ผมมองข้อความที่ถูกส่งมาในมือถือท่ามกลางช่วงเวลาที่มักจะได้ยินแค่เสียงรอสายแทนเสียงเจ้าของเบอร์โทรศัพท์ แม้ใจความในนั้นจะไม่ได้ทำให้มีความสุขมากนัก แต่ผมกลับเข้าใจได้ดีถึงสถานการณ์ที่เขาเจออยู่

หลายครั้งอุปสรรคในชีวิตทำให้เราเหนื่อยและท้อ ถึงแม้อยากจะเข้าไปอยู่ข้างเขามากแค่ไหน แต่ผมกลับทำได้รอ เมื่อสิ่งที่เขาต้องการมีเพียงเวลาและระยะห่างเพื่ออยู่ตามลำพัง

 

 

14 กุมภาพันธ์ที่ทุกคนเฝ้ารอไม่ต่างจากผม เกือบเดือนที่ไม่ได้แม้แต่เจอหน้าหรือพูดคุยกัน มีเพียงข้อความที่ไม่เคยได้รับการตอบกลับของผมเท่านั้นที่ยังคงดำเนินอยู่

 

ผมซื้อช็อคโกแลตแบบที่ตัวเองชอบ เลือกโบว์สีโปรดของเขาและผูกมันอย่างสวยงามเท่าที่ตัวเองจะทำได้ ผมแค่หวังว่าระยะเวลาแห่งการรอคอยของผมจะสิ้นสุดลงในวันนี้

 

ภาพตรงหน้าคือเขาคนนั้นกับช็อคโกแลตของคนอื่นที่ไม่ใช่ผม น่าแปลกที่เขาดูเป็นปกติอย่างไม่น่าเชื่อ รอยยิ้มและสัมผัสอบอุ่นของฝ่ามือซึ่งลูบลงบนเส้นเบาๆแบบที่ผมเคยได้รับ แต่ตอนนี้กลับถูกแทนที่ด้วยผู้หญิงคนอื่น วินาทีนั้นเองผมถึงตระหนักได้ว่าในขณะที่กักขังตัวเองไว้ในกรอบของการรอคอยนี้ มีเพียงเขาเท่านั้นที่เป็นอิสระ

 

ผมทำได้แค่แสดงความยินดีกับเขากำลังมีความสุข พร้อมกับรับรู้อีกรสชาติซึ่งปนอยู่ในช็อคโกแลตที่ผมชอบ

 

14 กุมภาพันธ์

ผมมองเขาที่นั่งอยู่ตรงหน้าโดยมีแท่งช็อคโกแลตซึ่งร่วงหล่นอยู่บนพื้น หยดน้ำที่โปรยปรายลงมาจากฟ้าทำให้ช็อคโกแลตที่แสนสวยงามแท่งนั้นเปียกชุ่ม ในขณะที่ตัวผมเองได้แต่กำแท่งช็อคโกแลตที่อยู่ในมือตัวเองแน่น

 

ผมไม่ชอบช็อคโกแลตเท่าไหร่ นั่นคือสิ่งที่ผมรู้สึกตั้งแต่เด็ก มันหวานเกินไปสำหรับคนไม่ชอบขนมหวานอย่างผม ที่ถึงแม้จะมีรสขมมาตัดความหวานให้ลดน้อยลงไปบ้าง แต่สุดท้ายก็ยังทำร้ายผมได้ง่ายๆ อย่างตอนที่ผมร้องไห้จ้าในความทรงจำตอนห้าขวบ

 

ผมต้องไปหาหมอฟันแบบที่เด็กทุกคนเกลียด เสียน้ำตาไปเป็นลิตรให้กับฟันที่ปวดจนแก้มบวมตุ่ย นั่นคือจุดเริ่มต้นที่ทำให้ผมตั้งตัวเป็นปรปักษ์กับขนมหวานที่คนทั้งโลกหลงรัก

 

ผมสงสัยทุกครั้งกับใบหน้าที่มีความสุขของเขา ผู้ชายร่างบางเจ้าของดวงตาและผมสีน้ำตาลเข้มแบบเดียวกับขนมหวานที่เจ้าตัวถืออยู่ และไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ผู้ชายธรรมดาๆคนนั้นเริ่มดูแตกต่างไปจากคนอื่นๆ

 

รอยยิ้มรูปสี่เหลี่ยมกับเสียงหัวเราะใสๆที่เจ้าตัวมักจะเปล่งออกมาตอนถือช็อคโกแลตยี่ห้อโปรด ดูมีความสุขจนผมแปลกใจไม่ได้ว่ารสหวานที่อันตรายแบบนั้นทำให้คนที่ได้ชิมมีความสุขมากขนาดนั้นจริงหรอ และเมื่อลองส่งมันเข้าปาก ผมก็ยังคงรู้สึกถึงรสหวานแสบคอแบบครั้งก่อนๆ

 

 

ที่ประจำคือป้ายรถเมล์ในตอนเย็นสงัดที่ผมมักจะเจอเขานั่งอยู่ เวลาหลายเดือนที่ผ่านมา ถึงแม้จะไม่ได้ชอบรสชาติของช็อคโกแลตมากขึ้น แต่ผมก็เกลียดมันน้อยลงเรื่อยๆในทุกครั้งที่ได้เห็นรอยยิ้มสดใสของเขา

 

รอยยิ้มที่ผมแค่มองอย่างแปลกใจในตอนแรก แต่กลับต้องมามองอย่างหลงใหลในที่สุด

รอยยิ้มสี่เหลี่ยมที่มาพร้อมกับแววตาสดใสเป็นประกายอยู่เสมอ

รอยยิ้มที่ผมคิดเอาเองว่ามันเกิดจากช็อคโกแลตที่เขารัก

 

บางครั้งคนเราเลือกจะมองสิ่งสวยงามอยู่เงียบๆ ผมเองก็ไม่ต่างออกไป ผมชอบที่จะมองรอยยิ้มของเขา มองความสุขของเขา โดยไม่เคยคิดพาตัวเองไปมีตัวตนในฉากที่สวยงามนั้น เพราะกลัวว่าจะเผลอไปทำลายความงดงามนั้นเข้า

 

ทั้งที่เป็นแบบนั้น แต่ไม่รู้ทำไมรอยยิ้มที่ผมหลงใหลถึงได้ค่อยๆจางหายไปเรื่อยๆ ผมไม่เห็นเขาถือช็อคโกแลตที่เขาชอบอีก แม้แต่เสียงหัวเราะและแววตาเป็นประกายก็ไม่มีหลงเหลืออยู่ และผมไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงถึงจะเรียกมันกลับมาได้อีก

 

14 กุมภาพันธ์

ผมซื้อช็อคโกแลตยี่ห้อนั้นที่จำได้ขึ้นใจว่ามันหวานขนาดไหนตอนได้ชิมคำแรก หวังให้รสหวานนี้เรียกรอยยิ้มและความสุขของเขาให้คืนมาใหม่ แล้วทั้งที่ผมเองก็ไม่ได้ไปถึงที่เดิมช้าเกินกว่าปกติ แต่กลับเจอเขาคนนั้นนั่งอยู่ที่ป้ายรถเมล์แล้ว

ท่ามกลางสายฝนที่โปรยปรายลงมา ผมเห็นแท่งช็อคโกแลตที่ผูกโบว์ร่วงหล่นอยู่กับพื้น ถึงแม้หยดน้ำที่ไหลออกมาจากตาจะไม่มีสีสันจนปะปนไปกับสายฝนได้แต่ผมกลับรับรู้ถึงความเจ็บปวดของเขาได้ดีจากไหล่บางที่สั่นคลอนไม่หยุด เป็นอีกครั้งที่ผมชอบช็อคโกแลตน้อยลงอีก เมื่อคิดว่ามันอาจเป็นสาเหตุของน้ำตาที่ไหลอยู่

 

ผมก้าวเดินเข้าไปช้าๆ หยุดอยู่ตรงหน้าเขาที่นั่งก้มหน้านิ่ง และก้มลงไปหยิบแท่งช็อคโกแลตซึ่งหล่นอยู่ที่พื้นมาถือไว้ และในวินาทีที่เขาเงยหน้าขึ้นมา ผมเห็นแววตาของความผิดหวังเสียใจที่ฉายอยู่ในดวงตาสีช็อคโกแลตคู่นั้น

 

“ช็อคโกแลตของคุณเลอะหมดแล้ว เอาของผมไปสิ” ผมไม่รู้ว่าตอนนี้เขาจะยังชอบมันอยู่หรือเปล่า มันอาจยากจนไม่มีทางเป็นไปได้ที่จะหยุดน้ำตาของเขาในตอนนี้ แต่บางทีในสักวันหนึ่ง ถ้าผมพยายามมากพอ เขาอาจจะหันกลับมาชอบช็อคโกแลตจนยอมส่งยิ้มที่มีความสุขแบบที่ผมหลงรักออกมาอีกครั้ง

 

Talk : เขียนเล่นๆส่ง #minv_monthly ค่ะ แต่งจากเพลง Congratulations ของ Day6