Intro : จุดเริ่มต้น

“สูงหรือต่ำวางเดิมพันได้เลยขอรับ” น้ำเสียงสดใสเอ่ยขึ้นหลังจากที่เขาวางถ้วยน้ำชาซึ่งคว่ำอยู่บนจานรองแก้วลงบนโต๊ะตัวเล็กที่อยู่ภายในห้องโถงเอกของราชวังแห่งนี้ นิ้วมือเรียวสวยเอื้อมไปหยิบขนมปังกรอบที่อยู่ในจานใบเล็กเข้าปาก ก่อนจะเคี้ยวตุ้ยๆ จนแก้มกลมยุ้ยมากขึ้น

“จีมินคิดว่าไง” เด็กผู้หญิงในชุดกระโปรงยาวผู้สูงศักดิ์เอ่ยถามเพื่อนชายตัวเล็กที่นั่งอยู่ข้างๆอย่างขอความเห็นเมื่อตัดสินใจไม่ถูกว่าจะวางเหรียญในมือลงไปที่ช่องไหนบนกระดาษแผ่นใหญ่ดี

“คิดว่าจะออกอันนี้นะขอรับ” นิ้วมือสั้นป้อมวางเหรียญเงินลงบนช่องที่มีตัวอักษรเขียนระบุว่าหกต่ำ เด็กผู้หญิงเพียงคนเดียวในกลุ่มจึงตัดสินใจวางเงินเดิมพันตามลงไปในช่องเดียวกันอีกหลายเหรียญ

“จะเปิดแล้วนะขอรับองค์หญิง” เด็กหนุ่มเจ้าของใบหน้าสวยยกยิ้มกว้างจนดวงตากลมโตสีน้ำตาลหยีลงเล็กน้อย เขาค่อยๆยกถ้วยน้ำชาที่วางคว่ำอยู่ขึ้น จนปรากฏให้เห็นลูกเต๋าทั้งสามลูกที่วางเรียงรายอยู่บนจานรองแก้ว

“โอ๊ะ ตองสี่ เสียใจด้วยนะขอรับ องค์หญิงกับจีมินต้องจ่ายค่าต๋งให้แทฮยองล่ะ” มือน้อยๆกวาดเหรียญเงินบนกระดานกระดาษลงในกระเป๋าย่ามใบเล็กที่สะพายติดตัวมาด้วยทุกครั้งที่ต้องมาเข้าเฝ้าองค์หญิงยูจองพร้อมกับเพื่อนสนิทอย่างจีมินที่ควบตำแหน่งลูกพี่ลูกน้องของตัวเองด้วย สาเหตุที่ต้องพกย่ามใบนี้มาด้วยเพราะเอาไว้ใส่ลูกเต๋าและกระดานไฮโลที่เป็นกิจกรรมโปรดดังที่พวกเขากำลังเล่นอยู่ ส่วนอุปกรณ์อื่นๆที่ขาดไปก็หาเอารอบๆ อาทิเช่น ถ้วยน้ำชากับจานรองแก้วที่ถูกเอามาใช้แทนกระปุกสำหรับเขย่าลูกเต๋าเพื่อลงเดิมพันในแต่ละครั้ง

“แทฮยองโกงรึเปล่า ทำไมชนะอยู่เรื่อย” ถึงจะบ่นลูกพี่ลูกน้องของตัวเองไม่หยุด แต่จีมินก็ยังคงตั้งใจฟังเสียงลูกเต๋าที่กำลังถูกเขย่าอยู่ภายในถ้วยชากับจานรองแก้ว เพื่อเตรียมวางเดิมพันในตาที่กำลังจะเริ่มขึ้น

ตึก ตึก ตึก เสียงรองเท้าหนังที่กระทบกับพื้นหินอ่อนดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ จนทำให้สามคนที่นั่งอยู่ในห้องโถงเอกมองหน้ากันเผลอสบตากันโดยไม่ได้นัดหมาย

“แย่แล้ว เสียงแบบนี้คุณข้าหลวงจูฮยอนแน่ๆ” องค์หญิงยูจองเอ่ยขึ้นอย่างลนลาน ขืนถูกคุณข้าหลวงเจ้าระเบียบจับได้ว่าแอบเล่นพนัน รับรองต้องโดนทำโทษให้คัดข้อความสำนึกผิดไปอีกหลายวันแน่ๆ และในขณะที่กำลังกังวลกับสิ่งที่จะเกิดขึ้น จีมินก็ตัดสินใจหงายถ้วยน้ำชาที่วางคว่ำอยู่ขึ้น หยิบลูกเต๋าทั้งสามลูกใส่ลงไปพร้อมเทกาแฟดำจากกากระเบื้องใส่ไปในถ้วยน้ำชาถ้วยนั้น ก่อนจะนำไปวางไว้บนจานรองแก้วปกติ ส่วนกระดานกระดาษก็ถูกแทฮยองจับยัดไปในกระเป๋าย่ามจนดูราวกับไม่มีอะไรที่ผิดปกติ

“กำลังทำอะไรกันอยู่เพคะองค์หญิง ท่านแทฮยอง ท่านจีมิน” องค์หญิงยูจองหันไปมองเจ้าของเสียงซึ่งเป็นหญิงสาวที่อยู่ในชุดกระโปรงสีกรมท่ายาวกรอมเท้าและทรงผมรวบตึงสนิทไปกับหนังศีรษะซึ่งกำลังก้าวเข้ามาภายในห้องโถงเอก

“ก็จิบชา จิบกาแฟตามปกติ คุณข้าหลวงมีอะไรกับเราหรือเปล่า” องค์หญิงยูจองหยิบถ้วยน้ำชาของตัวเองขึ้นมาจิบ ตามด้วยขนมปังกรอบที่เป็นของว่างสำหรับเธอและเพื่อนๆ

“องค์ราชินีให้มาทูลเชิญองค์หญิงเพคะ”

“ได้สิ เราจะไปพบท่านแม่เดี๋ยวนี้ ไม่รบกวนแล้ว คุณข้าหลวงมีอะไรก็ไปทำเถอะ” แล้วสามเพื่อนสนิทก็ถอนหายใจออกมาพร้อมกันเมื่อได้ยินเสียงรองเท้าหนังเดินห่างออกไป

 

“โอ๊ย ลูกเต๋าของแทฮยองจะละลายมั้ยนะ จีมินไม่น่ารีบเลย แทฮยองกำลังจะเก็บมันลงกระเป๋าย่ามอยู่แล้วเชียว” ปากน้อยๆบ่นอย่างเสียดาย จ้องมองถ้วยที่มีกาแฟดำร้อนๆซึ่งมีควันลอยกรุ่นอยู่ และแน่นอนว่าลูกเต๋าสามลูกยังคงอยู่ที่ก้นถ้วย จมอยู่ภายใต้ของเหลวสีดำสนิทแก้วนั้น